Πριν από λίγα χρόνια, ένας αγαπημένος φίλος μου ήταν σχεδόν έτοιμος να βγει από το χάος, την έλλειψη φωτός, και ακριβώς εκεί που ήταν σε θέση να ενσωματωθεί στην κοινωνία και να δεχτει την αποδοχή της, επέλεξε να τερματίσει τη ζωή του. Στις ειδήσεις από το πρωί εκείνης της ημέρας, ο πατέρας του φαινόταν να παίρνει το γρήγορο τρένο στη μέση της νύχτας για να έρθει και να πάρει το πτώμα του. Συχνά σκέφτομαι πως όταν η πραγματική κατάσταση ενός ατόμου δεν γίνεται αποδεκτή, πρέπει να σκοτώσει την ίδια του την “ύπαρξη” για να μπορέσει να υπάρξει στην κοινωνία. Και όταν τα φάρμακα που καταστέλλουν την αντίληψη φθείνουν, επιστρέφει το βασικό χάος του σώματός του και συνειδητοποιεί ότι έχει περιπλανηθεί στον μη-πραγματικό κόσμο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, όπου η κατάστασή της αληθινης του ζωης απλα χειροτερεύει. Πόσο εντονα θα διχαστεί απο τον πονο. Ποιος ειναι καταλληλος να τον πείσει να μην χάσει το θάρρος για ζωή. Λιγα χρονια πριν πεσει απο το κτιριο, το προσπερασα, και σκεφτόμουν ότι η ζωή μου θα ήταν φωτεινή και υπεροχη εάν περιόριζα την αισθηση του χάους μου, και εκει σκεφτικα τον θάνατο ως το αντίκτυπο της φύσης μου. Αν εγω ,που θεωρώ το θάνατο ως επιστροφή, έχω επιβιώσει, τότε η επίδρασή η δικη του στον κόσμο φθίνει. Το πέρασμά του είναι και ο δικος μου θάνατός, και τα συναισθήματα που μενουν πίσω είναι σαν τον αέρα που φυσά, απαλά, αφήνοντας αυτά τα λόγια πισω, λες και ήταν πριν από μια ζωή. Καθώς ο αέρας συνεχίζει να κινείται, στα βουνά, τα δάση, τις θάλασσες, τους βράχους, όλα εκείνα τα ανθρώπινα, μη-ανθρώπινα, ζωντανά και μη ζωντανά πράγματα, θα συνεχίσουν να κινούνται ανάμεσα στο χάος και την αβεβαιότητα. Η καταστροφή του ανθρώπου θα είναι το ίδιο με μια νέα γέννηση, ή μπορεί εν τέλει να καταφέρουν να ξεφυγουν στο Χιγκαν οπου μπορει να ζήσουν εν ειρηνη. Ετσι αυτο το βιντεο ειναι ενα αφιερωμα στους αγαπημενους μου φιλους , σε εμενα, και σε ολες τις ψυχες που παλευουν σε αυτόν τον αντίξοο κοσμο.