Η μικρού μήκους ταινία “Carrie Ann” εξετάζει τις τυποποιημένες πτυχές των λογισμικών. Η ατομικότητα και η απώλεια ελέγχου φαίνεται αδύνατο να επιτευχθούν σε ψηφιακά περιβάλλοντα. Ωστόσο, οι δημιουργοί λογισμικού προσπαθούν διαρκώς να κατασκευάσουν νέα εργαλεία και δυνατότητες για να προσομοιώσουν τον κόσμο μας όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά. Αλλά όταν εξετάζουμε πιο προσεκτικά, αναγνωρίζουμε ότι αυτά τα εργαλεία και η αναπαράσταση των δυνατοτήτων τους είναι γεμάτα με στερεότυπα και μια συγκεκριμένη άποψη για την κοινωνία μας.

Από την εμφάνιση των πρώτων γραφικών για υπολογιστές, οι δημιουργοί και οι προγραμματιστές προσπαθούν να αγγίξουν τα συναισθήματά μας. Είναι δυνατόν να μιλήσουμε για αγάπη σε έναν ελεγχόμενο και αφύσικα συνθετικό κόσμο; Είναι η ιδέα μας για την αγάπη απλώς ένα έτοιμο κεφάλαιο στο μυαλό μας, διαμορφωμένο από τα ιδανικά και τα κλισέ της κοινωνίας στην οποία ζούμε, ή μπορεί η αγάπη να αντισταθεί; Είναι πράγματι κάτι μεγαλύτερο, ή απλώς μια προβολή της φαντασίας μας για το πώς θα έπρεπε να είναι μια ιδανική ζωή και έχει τη δύναμη να μας σώσει από την τυποποίηση των πάντων;