Οι ασπρόμαυροι χρωματισμοί και τα τετράγωνα σχήματα που χρησιμοποιούνται σε αυτό το κομμάτι αντικατοπτρίζουν τις δυαδικές πτυχές της τεχνολογίας και παράλληλα με τις λάμψεις παραμορφωμένων ροτοσκοπικών προσώπων και σωμάτων που αντικατοπτρίζουν την εξάρτησή μας από τους υπολογιστές. Βρίσκουμε συνεχώς κομμάτια του εαυτού μας στο Διαδίκτυο και στον ψηφιακό κόσμο, ίσως αγνοώντας πόσο βασιζόμαστε πλέον σε αυτόν, συχνά χάνοντας τον εαυτό μας στο στις ψηφιακές κοινωνικές παγίδες που δημιουργεί.

Η εμφάνιση του προσώπου που μοιάζει με μάσκα υποδηλώνει την επιτελεστική φύση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Η παραμόρφωση χρησιμοποιείται για να τονίσει τον λοξό τρόπο με τον οποίο απεικονίζουμε τους εαυτούς μας στους άλλους online, για να δείχνουμε μόνο τα μέρη που θέλουμε να βλέπουν. Τώρα με τη χρήση της τεχνολογίας AI, χάνουμε ακόμη περισσότερες ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις και γνήσιες συνδέσεις. Η τεχνητή νοημοσύνη ενσωματώνεται περισσότερο στον τρόπο με τον οποίο εκφραζόμαστε στο διαδίκτυο.Καθώς εξελίσσεται η τεχνολογία για τη σχολαστική σάρωση προσώπου και ψηφιοποίησης του, μέσω αλγορίθμου,  ανοίγουν απεριόριστες νέες δυνατότητες, καλώς ή κακώς.

Η μουσική που συνοδεύει το animation, χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό συνθετικών και επεξεργασμένων οργανικών ήχων για να προκαλέσει τη σύγχυση ανθρωπότητας και τεχνολογίας. Πειραματίζεται με αντισυμβατικούς ρυθμούς, απηχώντας στην απρόβλεπτη φύση των διαδικτυακών μας προσώπων. Καθώς η σύνθεση προχωρά, εισάγονται στιγμές μελαγχολίας, δίνοντας έμφαση στην πιθανή απώλεια της γνήσιας ανθρώπινης σύνδεσης. Συνολικά, το ηχητικό τοπίο αντικατοπτρίζει τη διχοτόμηση μεταξύ του δυαδικού κόσμου της τεχνολογίας και της περίπλοκης, παραμορφωμένης πραγματικότητας των ψηφιακών αυτο-αναπαραστάσεων μας.