Εμπνευσμένο από τον Dubois και το “φωτογραφικό του έργο” στο οποίο προτείνει τη δημιουργία και τον περιορισμό των χώρων μέσω του κάδρου, το “allá afuera” παρουσιάζει μια ακουστικο-οπτική σκηνή όπου τα πλαίσια εμφανίζονται, μεταμορφώνονται, εξελίσσονται και εξαφανίζονται, αλλάζοντας τη σκηνή στα μάτια του θεατή. Παρόλο που η ύπαρξή τους είναι περαστική, τα πλαίσια προσκαλούν το κοινό σε ένα ταξίδι απόδρασης στην αφηρημένη και συνεργική τήξη των χρωμάτων, των σχημάτων και των ιδεών. Το “allá afuera” είναι ένα αργά εξελισσόμενο ατμοσφαιρικό κομμάτι που μεταμορφώνεται αργά αλλά σταθερά από ένα πράγμα σε ένα άλλο. Το ακουστικό τοπίο προσκαλεί το κοινό να βυθιστεί σε ένα οπτικοακουστικό κανόνα που αντιπροσωπεύει ένα επαναλαμβανόμενο, μη γραμμικό, χρονικό άξονα που συνεχίζει να χτίζεται πάνω στον εαυτό του. Δεν έχει αρχή ούτε τέλος. Αντίθετα, είναι μια συνεχώς εξελισσόμενη ακολουθία που υπήρχε πολύ πριν ο θεατής την κοιτάξει και που θα συνεχίσει να υπάρχει αφότου αυτός φύγει.