Οι Pixel Pulse χρησιμοποιούν το κτήριο σαν έναν μεγάλο καμβά απο φόρμες, χρώματα και πινελιές που ενώνονται με προβολές φύσης και μηχανικούς ήχους με σκοπό να παρουσιάσουν ψήγματα μνήμης που χάθηκαν μέσα στον θόρυβο. Διαχωρίζουν συμμετρικά διάφορα τμήματα της αρχιτεκτονικής του κτηρίου δημιουργώντας έναν ζωντανό καμβά όπου προβάλλονται αφηρημένα τρισδιάστατα σχήματα και συστήματα αυτοπαραγώμενης (generative) τέχνης στενά συνδεδεμένα και συγχρονισμένα με τις αντίστοιχες ηχητικές ιστορίες που επιτελούνται. Στο τεχνικό σκηνικό αυτού του υποθετικού κόσμου, η κοινωνία ενσωματώνεται με την τεχνολογία σε κάθε πτυχή της ζωής, μεταμορφώνοντας τον ίδιο τον ιστό του πολιτισμού που εν τέλει συνταράσσεται από ηθικά διλήμματα σχετικά με την ηθική της τεχνητής νοημοσύνης, τη γενετική μηχανική, την ιδιωτικότητα και την ανισότητα.