Καθώς περιπλανιόμαστε στην επιφάνεια, βρισκόμαστε πολλές φορές να επιστρέφουμε στην αρχή, σαν ένα παιδικό καρουσέλ. Ανεξάρτητα από το αν είμαστε περιπατητές ή περφόρμερς καθώς περιπλανιόμαστε στους δρόμους, μπορεί να έχουμε ταυτόχρονα τα αισθήματα του οικείου και του ανοίκειου από την εμπειρία μας σε διάφορους τύπους δρόμων. Μια τέτοια υβριδική κουλτούρα και κοινότητα που αντιμετωπίζουμε ανάμεσα σε διακοπτόμενους οδούς εμφανίζεται στο μυαλό μας σαν ένα οργανικό σύνολο, αλλά θα συνεχίσει να κατεδαφίζεται και να ξαναχτίζεται ξανά και ξανά. Ένα συγκεκριμένο στιγμιότυπο που αισθανόμαστε ως ένα ορόσημο του χρόνου είναι απλώς μέρος αυτής της διαδικασίας. Αυτό συμβαίνει επειδή οι μνήμες των αισθήσεων που διαιρούνται λεπτομερώς, όχι ως μοναδική ταυτότητα, είναι αυτό που μπορούμε να αισθανθούμε μόνο στο παρόν.