Η μορφή των Ψηφιακών Μορφών Τέχνης είναι απρόβλεπτη: μια εγκατάσταση προβολών ενός καναλιού ή πολλαπλών καναλιών μέσω οθονών (διαφορετικών τύπων) ή προβολών (από διαφορετικούς τύπους προβολέων) και μιας πληθώρας επίσημων ή DIY προγραμμάτων και λογισμικών, όπως: προσαρμόσιμα tablets, υπολογιστές, κάμερες, μικρόφωνα και ηχεία, κινητά τηλέφωνα, το Διαδίκτυο κ.λπ. Μερικοί καλλιτέχνες δημιουργούν Ψηφιακά έργα για να εκθέσουν την προσωπική τους ματιά σε υπαρξιακά και συμπεριφορικά μοτίβα, ενώ άλλοι για να αμφισβητήσουν τις κυρίαρχες αντιλήψεις της κοινωνικοοικονομικής-πολιτικής πραγματικότητας. Και οι δύο χρησιμοποιούν αυτές τις μορφές για να διαλύσουν τις προκαταλήψεις σχετικά με το τι είναι κατάλληλο ή ευχάριστο αποφεύγοντας τα τυπικά σχέδια της αφήγησης ρουτίνας ή παρέχοντας βαθιά ιδιωτικά θέματα ως έργα, ανακινώντας τις σκέψεις μας για το πώς μπορεί να είναι η ζωή. Η ομιλία ξεκινά από το στοιχείο του βιώσιμου χαρακτήρα αυτών των έργων για να εξετάσει μέσα από μια σειρά παραδειγμάτων την εξής σκέψη: Πως θα μπορούσε να είναι η ζωή στους αστικούς ιστούς αν οι δημόσιοι χώροι διαμορφώνονταν από έργα ψηφιακής τέχνης, έργα των νέων μέσων ή πολυμέσων, διαδραστικά έργα ή έργα τεχνητής νοημοσύνης; Αν στις διαδρομές μας είχαμε την εμπειρία της εμβάπτισης σε ένα περιβάλλον εικονικής πραγματικότητας, ή σε εγκαταστάσεις τρισδιάστατων απεικονίσεων πολύπλοκων δομών πληροφοριών;