Το έργο «The One Close to the Sea» δείχνει την εμβύθιση ενός σκηνοθέτη σε ένα Σκωτικό τοπίο. Όχι μια αφηγηματική αναπαράσταση του τι συμβαίνει στην επιφάνεια αυτού του τοπίου, αλλά την αναζήτηση ενός απλού ρυθμού, που κρύβεται κάτω από αυτό το τοπίο και αποτελεί την ουσία του. Αυτή δεν είναι μια αναζήτηση για οποιοδήποτε τοπίο, αλλά για εκείνον τον τρόπο ύπαρξης που είναι ουσιαστικός για όλο το τοπίο. Μια αναζήτηση για αυτό που μετατρέπει απλά μέρη σε τοπία. Ο ρυθμός της γης· φως, κίνηση, ήχος. Η δράση των ζεστών χρωμάτων δίνει τη θέση της σε ένα βαθύτερο μοριακό παιχνίδι, που προηγείται κάθε επιφανειακής δράσης. Όχι η βίαιη ενέργεια της αστραπής, αλλά η σιωπηλή δύναμη ενός φορτισμένου σύννεφου. Όχι ένας ύμνος επαίνου για τη φύση, αλλά μια παγωμένη αναπνοή που είναι η άμεση έκφραση αυτής της φύσης. Όχι το χάος ενός δάσους σε ανθισμένη περίοδο, αλλά η απλότητα ενός γυμνού τοπίου. Η κάμερα επιδιώκει να κινηθεί σε αυτό το επίπεδο, σε αυτόν τον ρυθμό, έναν ρυθμό που δεν είναι μόνο η ουσία της φύσης, αλλά και η ουσία του σινεμά. Φως, κίνηση, ήχος. Η ταινία δείχνει πώς αναπνέει η γη. Ίσως, αυτή να είναι και η αναπνοή του κινηματογράφου.