Η συνδυασμός και η συνύφανση της αρχιτεκτονικής, της φύσης και του ψηφιακού κόσμου θέτουν το ερώτημα της αλληλεπίδρασης και της σύνδεσης μεταξύ τους. Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται η εικόνα της οθόνης, την παρουσία της οποίας έχουμε ξεχάσει: η εικόνα της οθόνης, ένα παράθυρο προς έναν άλλο χώρο και χρόνο, ένας καθρέφτης που σκοτεινιάζει και κλέβει την πραγματικότητα. Ζωομορφικά σχέδια, μυθολογικού χαρακτήρα και εμπνευσμένα από την αίθουσα του Μουσείου της Φύσης, δημιουργούν μια εικόνα αλλοιωμένη που μετατρέπεται σε ασαφή ουσία, δημιουργώντας ένα παιχνίδι στο οποίο εύκολα χανόμαστε και μας υπενθυμίζει την υπερπραγματικότητα στην οποία βρισκόμαστε. Δωμάτια χωρίς ανθρώπους, αρχιτεκτονική ενισχυμένη με ζωγραφική, πολύχρωμες βιτρίνες που διαφημίζουν μια άλλη πραγματικότητα: μας κάνουν να αναρωτηθούμε πού τελειώνει μια πραγματικότητα και πού αρχίζει μια άλλη σε αυτόν τον ψηφιακευμένο και παγκοσμιοποιημένο κόσμο.